Hüzün de umut da var soframda…

Şu günlerini acımasızca tükettiğimiz bir yıllık zaman dilimine ne çok anlam yüklüyoruz, değil mi? Eski yıl…Yeni yıl… Bu konuda felsefe yapmaya kalkarsam yazı uzar da uzar ve umutla yolunu beklediğimiz şu yeni yıl gelir ve an be an da eskimeye başlar. 2016, ailem ve benim için sayısız olayla doluydu. Tatlısı, acısı, heyecanlısı peş peşe geldiler, geçtiler. En önemlisi yaşadığımız göçtü. Sadece kırk beş gün sonra göçümüzün de bir yılı geride kalacak. Bu yılbaşı farklı bir hüzün var evimizde. Tam yirmi dokuz yıldır, belki iki belki üç kez ayrı kutladık yeni yılı kendisiyle. Bu yıl maalesef artık aramızda yok. Üç hafta önce tam doksan yaşında sonsuzluğa uğurladığımız dayımdan söz ediyorum. Tam yirmi yıl boyunca onun otelinde çalışarak girdim yeni yıla. Yanında çalışmadığım zıllarda bile yılbaşı gecesi için orada bulunurdum çünkü. O yüzdendir kalabalıklara alışkanlığım. O yüzdendir bir türlü tenha sofralar. kurmakta zorlandığım. Bu yıl da çok zor olacak altı buçuk kişiye masa kurmak. Dayım, diyordum. Evet, O olmadan ilk yılbaşımız. Otelini bırakmıştı ama yine de son yıllarında her yılbaşı aynı sofrada oturmuş, yine onun sevdiği yemekleri yapmıştık, aynen onun öğrettiği gibi. Hindi dört kiloyu geçmeyecek, levrek çok iyi ayıklanıp onun istediği gibi özenle süslenecek, şarküteri bol, mezeler çeşitli olacak. Kara orman pastası ve meyve salatasıysa olmazsa olmaz! Yarın masada hindi de yok, mayonezli levrek de. Ancak soframızda dayımızın anıları muhakkak konuşulacak ve O da bunları duyacak…
Herkese onunki gibi güzel yaşanmışlıklar, güzel anılarla dolu yıllar dilerim. Umarım barış ve huzur dünyamıza geri dönmek için yola çıkmıştır.
Sevgi ve sağlıkla kalın dostlar.