Bayramiç/Yeniköy’de Bir Bayram Günü ve Burcu’yu Ziyaret

Bayramiç, Çanakkale’ye bağlı yemyeşil bir kasabamız. Yetmişe yakın köyü olan bu kasaba, ülkemizin akciğerleri diye bilinen Kazdağlarının kuzey eteklerinde yer alıyor. Bu köylerden neredeyse en büyükleirnden biri de Muratlar. Adını özellikle madencilere karşı dimdik duruşlarıyla duyuran bu şirin köyün halkı da pek sevecen ve cana yakın insanlar. Öyle ki köye misafir geldiğini duyanlar ağırlamak için birbirleriyle adeta yarışa giriyorlar. Bu köyün içinden geçip yaklaşık iki km. kadar  toprak yolda ilerlediğinizde karşınıza** hane sayısı bir elin parmakları kadar olmayan bir köy çıkıyor ki burası da Yeniköy. İlk gittiğimizde ” dünyanın sonu ” diye adlandırdığımız bu köyde yol birdenbire bitiyor. Yani dünyanın sonu değilse bile yolun sonu gerçekten. Yeniköy’de  ufak ama büyümeye aday bir oluşum var.Burayı tam olarak nasıl adlandıracağımı bilmiyorum ama belki  de büyük bir mutfağı, daha büyük bir derslik ve deposu, ve barınmak için odacıkları ve çevresinde ekili arazileri, keçiler ve kümes hayvanları olan büyük bir köy-evi diyebiliriz.Buradaki en önemli şey aslında buranın sadece bir ev-bir köye evi olmadığı, bir paylaşım platformu oluşu. Belki henüz tam olarak köylülerle olan paylaşımı ideal düzeye ulaşmamış, ancak şehrin ilgisini çeken farklı bir misyon edinmiş bir ekibin kurduğu bir girişim. Bu oluşum iki buçuk yıldır var ve son iki yıldır da, yerelde ekolojik tarım, sürdürülebilir doğa dostu yaşamla ilgili çeşitli çalışmalar yürütüyor. Bu konuda bilgi edinmek isteyenlere http://bayramicyenikoy.com/iletisim.asp den takip etmeleini önerebilirim.

Biz, Yeniköy’ü, Muratlar’ı ve hatta Bayramiç’i kızımız Burcu sayesinde tanıdık. Önceleri, yolumuz düşünce gidebileceğimiz bir yurt köşesi olarak gördüğümüz bu yerler, bir gün Burcu’nun  “Ben galiba Bayramiç’e yerleşmeyi düşünüyorum. Köy hayatını denemek, farklı bir hayat yaşamak, en azından bunu denemek istiyorum.” demesiyle ayrı bir değer kazandılar. Olurdu, olmazdı demeye kalmadan  kızımız, “heryerbenim evimdir” diyerek işinden ve evden ayrılarak Bayramiç’e göç etti 🙂 Bize de onu görmek için bayram tatilini beklemek düştü.

Alışveriş yapıldı, kolilerhazırlandı, bu da gerekir, şu da lazım olur, ay kızımız bunu da sever, şunu özler derken araba tepesine kadar yüklendi. Kalan son boşlukları da Bayramiç pazarından aldıklarımızla doldurduktan sonra Burcu’nun şu sıra yerleştiği Yeniköy’e yollandık. Bir kaç gündür yağan şiddetli yağmurun ardından iyice bozulan köy yolunun sonuna vardığımızda ayağında şalvarı başında çemberiyle Burcu kollarını açmış bizi bekliyordu ama bahçeden içeri girebilmek için önce üzerimize atlayıp bizi tanımaya çalışan Duman’dan izin almamız gerekiyordu. Duygusal anlara pek zaman kalmadığını hemen söylemem gerekiyor, çünkü beslenmeyi bekleyen keçiler, tavuklar, kazlar ve ördekler, köpek ve kediler vardı. Bayramı tatilini değerlendirmek, aynı zamanda köy yaşamını deneyimlemek için Yeniköy’e gelen misafirlerle de ilgilenmek, en azından onlara neyin nerede olduğunu göstermek gerekiyordu. Yerleşkenin ortak yaşam alanı olan mutfakta bizi imece için gelmiş olan gönüllüler karşıladı. Hepsi çok sıcak kanlı gençlerdi. Aralarında küçücük kız çocukarını  beraber getirmiş bir çiftin de olduğunu eklemeliyim.  Hemen kaynaşıverdik. Evden hazırlayıp  getirdiğim patlıcanlı poğaçalar demlediğimiz  çayın yanında neşeyle yendi. Burcu hemen o gün için yapılacakları kısaca, ancak suyun nasıl ekonomik kullanılması gerektiğini ise uzun uzun anlattıktan sonra gönüllü arkadaşlarla işbölümü yaptık. Ben meraklı olanlarla beraber ekmek yapmaya giriştim. İki arkadaş ise akşam yemeğine pişecek ıspanağı yıkamak için bahçeye çıktılar. Beyler mutfaktaki ateşi yapmak için seferber oldular ama odunlar o kadar ıslaktı ki saatler sonunda minicik bir ateşimiz olabildi. Yine de ortamın enerjisi o kadar yüksekti ki ısınmak için ateşe gerek kalmadı. Hep birlikte yoğurup mayaladığımız ekmeğin tadı bir başka güzel oldu. Ispanağı bol soğanla pişirip taze bulgur ekledik.Bol sarmısaklı yoğurtla karıştırdık. Elle kopartılarak yapılan kıvırcık salata ve Bayramiç’in enfes kuru soğanı ile pişirdiğim soğan çorbası da akşam yemeğimizi tamamladı.Bayram tatlımızsa İstanbul’ dan getirdiğim tahinli kuru baklavaydı.Bu arada hiç bir şeyi ziyan etmemeye çalıştık. Çöpleri ayrıştırdık. Sebze çöpleri *”kompost” a gitti. Hamur mayaladığımız tenceredeki  kalıntılar kümes hayvanlarına yem oldu. Ekmek tepsisine yağlı kağıt koyamadığımız için bolca un serpmiştik. Ekmeğimiz pişerken tepside pembeleşmiş olan bu unları bir kavanoza doldurduk ve ertesi gün yaptığımız çorbaya kattık.İşte orada hayat böyleydi. Kimi keçileri güttü, kimi tarlaya gitti,kimi yemek yaptı, kimi de bulaşık yıkadı. Herkese göre iş vardı ve hep olacak.

Bu fotoğraflar da bayramdan kalan anılarımıza eklendi.

Ertesi günBurcu şehirlik giysilerini giydi ve bayram ziyareti için kasabaya gittik. Kızımızı köydeki yeni hayatıyla başbaşa bırakıp şehrimize geri dönmek bizim için kolay olmadı ama  teknoloji sağ olsun! Onu zaman zaman yazmakta olduğu “heryerbenimevimdir.com “dan takip etmeye devam edeceğiz.

Daha nice mutlu bayramlara!

*Kompost , bitkisel mutfak atıklarının, otların, dal, yaprak parçalarının kısacası tüm bitkisel artıkların ve hayvan gübrelerinin bir yere yığılarak çürütülmesinden meydana gelen, doğal bir gübredir.

** Hane sayısında yanılmış olabilirim ancak gördüğümü yazdığımı belirteyim.