Anneler Günü Deyince…
Günaydın hepinize!
Haftalardır, ekranlarda ve alışverişmerkezlerinde bir reklam furyasıdır gidiyor. Anneler günü için her yaş gurubundan çocuk annelerine hediye almak için şartlanıyorlar. Hem de öyle böyle değil. Paketi hafif pahada ağır hediyelerin reklamı ağır basıyor. Küçücük beyinler annelerine mücevher hediye ederek sevgilerini ispatlayacağına inandırılıyor. Sadece bu haftaya özel olduğu iddia edilen indirimlerle alışveriş canlandırılmaya çalışılıyor. Gelecek ay da “babalar günü” sebebiyle aynı şeyler söz konusu olacak. Bayramdı yılbaşıydı bir yere kadar anlayabiliyorum ama anne ve babaların üzerinden yapılan ticareti anlayamıyorum. Alışverişi canlı tutmanın özel günlere bağlanmadan da çeşitli kampanyalarla mümkün olabileceğini düşünüyorum.
Tam da dün ilk okul arkadaşlarımızla bir araya gelmişken yine rahmetli öğretmenimizi andık. Konu bir şekilde ondan aldığımız terbiyeye geldi ve yine onun sözlerini hatırladık. O, sınıfındaki yetmişi aşkın her kazanç gurubundan öğrenciyi rencide etmeden anneler gününü nasıl kutlamamız gerektiğini öğretirdi. Annelerimize bahçaden kopartarak götrülecek bir demet papatyanın veya o gün için hazırlanacak bir kahvaltı sofrasının değerinin alınacak her hangi bir hediyeden çok daha değerli olduğunu defalarca anlatırdı. Kendisi oldukça kuralcı bir insandı ama bizlere verdiği insani değerler hepimizin mayasında önemli rol oynamıştır. Bugünkü beraberliğimiz artık aramızda olmayan bazı anneleri de sevgiyle hatırlamamız için bir vesile oldu.
Anneler Günü için size benden de bir hediye geliyor! Sevgili Pınar Dönmez’in sesiyle bütün anneleri kutluyorum.
mutfak penceremden 